ستاره ها

توي افكار خودم غرقم پسری با دوچرخه از کنارم میگذره حسب عادت دنبالش میکنم (من دوچرخه سوارم و حتی دیدن یکی دیگه روی دوچرخه برام لذت بخشه ) نزدیک میشم متوجه حالت خاصش میشم   آره اون هم یه معلوله خیلی انرژی میگیرم با وسواس خاصی کنارش حرکت می کنم تعادل خوبی داره تلاشش مجذوبم میکنه خیس عرقه و داره لذت میبره ولی خیلی تلاش می کنه.

بنیامین رو تصور میکنم توی اون وضعیت که وقتی پیر شدم می تونه هم رکاب خوبی باشه برام. عمل قلبش حالمو میگیره و چشمم پر میشه و لبریز می شه لودگی و شوخ طبعی ام باعث شده هیچکدوم از دوستام حتی نتونن تصور کنن که چقدر ساده بر انگیخته می شم  موبالم زنگ میخوره و خانمی از پشت خط میگه سلام شمارتونو از وبلاگتون برداشتم میتونم با بنیامین حرف بزنم !!!!!!! گفتم من دارم میرم دنبالش تازه زبون بنیامین یه چیزی شبیه زبان آلمانیه که من و مامانش فقط متوجه میشیم . میگم چرا وبلاگ منو می خونین کوچولوتون این مشکل رو داره ؟ یا دلیل خاص دیگه ای داره  میگه نه گفتم از کجا تماس می گیرید میگه از کانادا .

وقتی بچه بودم  پشت بوم می خوابیدم ستاره ها رو می شمردم چقدر زیاد بودن وقتی بزرگتر میشی کم میشن انگار پراکنده میشن انگار شهر ها پر نور تر میشن میگن نور شهره که نمیذاره ستاره ها دیده شن زرق و برق نمیذاره ولی انگار کور سویی هست ستاره هایی هستن پر نور که زرق و برق هیچ شهری نمتونه نورشونو کم کنه واین وقتیه که میشه به نمردن انسانیت ایمان آورد

بنیامین الان 4.5 سالشه به م نمیگه با به مامانش میگه ما خیلی خوبه خوشحالم همه آدرسا رو هم می شناسه این عالیه فقط غذا نمی خوره که بی خیال چون می گذرد غمی نیست دوستی از امریکا برگشته میگه عفونت های ادراری خیلی توی تولد بچه های دان موثرند دیگه اتفاقیه که افتاده تا شقایق هست زندگی باید....